Είμαι εδώ...

Και πάλι εδώ…σα να μην πέρασε μια μέρα (λεεεμε τώρα..).

Αυτή τη φορά δεν είναι δικαιολογία. ΟΝΤΩΣ δεν προλαβαίνω να γράψω! Βασικά ούτε τουαλέτα δεν προλαβαίνω να πάω! Αλλά δεν παραπονιέμαι. Το αντίθετο μάλιστα! Χαίρομαι!

Θυμάμαι τις παλιές, καλές εποχές…το 2008, που από τις τόσες δραστηριότητες, ξεχνούσα να φάω και έχασα μέσα σε 7 μήνες 20 κιλά!! Άφραγκος μεν, αλλά το χαιρόμουν! Το 2009 επίσης, με φράγκα βέβαια τότε, αλλά και πάλι έτρεχα (όχι όσο την προηγούμενη χρονιά βέβαια).

Έχοντας προσαρμοστεί –μερικώς- στη νέα κατάσταση, μετράω συνέχεια το χρόνο. Η καθημερινότητά μου πλέον είναι σκλαβωμένη από το ρολόι. Όπως μου είπε κι ένας άνθρωπος που εκτίμησα πολύ: ‘’δε μας φτάνει το 24ωρο.’’ Παράλληλα όμως μετράω στιγμές. Σαν την Ελένη Ζιώγα…(αλήθεια, ποιος σαμποτάρει την καριέρα της?). Ζω για αυτές τις στιγμές, που μου δίνουν κουράγιο και υπομονή να συνεχίσω… αυτά τα παρασκευοσαββατοκύριακα παρέα με το μωρό μου, σπίτι, έξω, μαζί με καλούς φίλους ή και μόνοι μας.

Σε παλιότερο ποστ, πριν 4 περίπου χρόνια,  εσύ αναγνώστη μου, ένας από τους 4-5 που με διαβάζουν (αν και νομίζω ότι ο συγκεκριμένος με έχει παρατήσει εδώ και καιρό), είχε σχολιάσει ότι μόνο οι μεγάλοι, γερασμένοι πριν την ώρα τους, ζουν για ένα Σ/Κ. Θα ήθελα πολύ να μάθω αν έχεις ακόμα την ίδια άποψη.

Για το κλείσιμο, άφησα μια κοινωνικοπολιτική διαπίστωση. Απασχολούμενος εδώ κι ένα μήνα σε δημόσια υπηρεσία (ΔΕΝ είμαι δημόσιος υπάλληλος και ΟΥΤΕ θέλω να γίνω), επιτέλους διαπίστωσα ιδίοις όμμασι ότι όλα αυτά που ακούμε/διαβάζουμε, δεν είναι ανέκδοτα, ούτε αστικοί θρύλοι, αλλά υφίστανται!

Μέρα με τη μέρα ανακαλύπτω ότι οι ρυθμοί ζωής και ο τρόπος σκέψης και δράσης σε αυτή τη χώρα δεν ταιριάζουν με τη νοοτροπία μου. Από την άλλη βέβαια, δεν ξέρω τι ακριβώς γίνεται και έξω… θα δείξει!

Λίγο ακόμα έμεινε…..ως τότε λοιπόν θα κλείνω με το παρακάτω κομμάτι: