THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES

Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014

Πίσω

Και τώρα λοιπόν που ηρέμησαν τα πράγματα και ξεβρώμισε η blogoσφαιρα (μια βρώμα όμως έχει μείνει ακόμα και νομίζω δε θα φύγει ποτέ...anyway) είπα κι εγώ να επιστρέψω καλέ μου. Γιατί μόνο ΕΣΥ με καταλαβαίνεις. Μόνο εσύ με ξέρεις πραγματικά. Μόνο εσύ με ακούς στωικά και μόνο σε εσένα μπορώ να εκφράζομαι ελεύθερα και, γιατί όχι, να εκτονώνομαι κιόλας (μπορώ να πω κι άλλα, όμως θα κρατήσω ένα επίπεδο και δε θα κάνω αυτά που κράζω!)
Υπάρχουν στιγμές που νιώθω -νομίζω- την απόλυτη μοναξιά. Νιώθω ότι δε με ακούει κανείς, ότι δε με καταλαβαίνει κανείς, ότι όλοι είναι στον κόσμο τους. Καλά κάνουν θα μου πεις, και θα έχεις και χίλια δίκια. Εννοείται πως πρέπει να είμαστε όλοι στον κόσμο μας.
Απλά με πειράζει αυτό το κάτι. Αυτό που ξέρω ότι αν κάποιος, κάποιος άλλος, χρειαστεί ποτέ κάτι, πάντα θα βρεθούν άνθρωποι να τρέξουν και να συντρέξουν. Αν χρειαστώ εγώ κάτι, πάντα θα χαρακτηριστώ, θα κριθώ, θα υπό- ή υπερτιμηθώ....
Ακόμα και να κλαφτώ (πράγμα που δεν κάνω ποτέ, σιχαίνομαι να το κάνω και να μου το κάνουν) δεν έχω το δικαίωμα. Θα μου το χτυπήσουν.
Αισθάνομαι πραγματικά πως για κάποιο λόγο οι άλλοι θεωρούν πως δε μου αξίζει κανένας οίκτος. Θα μου πεις τώρα εσύ, αυτό θες; Θα σου απαντήσω πως ίσως ναι. Κάποιες φορές το θέλω. Ανθρώπινο νομίζω, σωστά;
Άλλες, πάλι, φορές, δεν το θέλω. Θέλω την ησυχία μου. Την ηρεμία μου. Τη μοναξιά μου. Να πάρω μια τσάντα και να φύγω. Μακριά. Να μη γνωρίζω κανένα. Να μη βλέπω κανένα.

Παράνοια ε;; Θέλω ψυχολόγο. Μη σου πω και ψυχίατρο. Μπορεί και παπά (μακριά από μας!)

Θα τα λέμε συχνά καλό μου. Για την ώρα χωρίς τραγούδι

Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2014

Ανοικτόν...

Το είχες καταλάβει…έλα πες την αλήθεια! Ήξερες ότι ήταν ένα 9μηνο project αρκετά κουραστικό.
Ακριβώς πριν 9 μήνες αυτή την ώρα είχα ξεραθεί στο κρεβάτι-κουκέτα ενός κέντρου εκπαίδευσης, για καλή μου τύχη βέβαια με μόνο ένα ακόμα άτομο μέσα στο θάλαμο (και ΟΧΙ φίλε μου, χωρίς βύσμα!). Λίγο πριν αποκοιμηθώ βέβαια, όντας ένα πτώμα όρθιο, σκεφτόμουν…
Πού είμαι τώρα? Τι σκατά κάνω? Γιατί ήρθα εδώ?
Σοκ!
Και να τώρα, 9 μήνες μετά, με μια περίεργη αίσθηση. Σαφέστατα υπερ-χαρούμενος που επιτέλους ξεμπέρδεψα και δε χρωστάω πια τίποτα σε αυτή τη χώρα, παράλληλα όμως προβληματισμένος, αφού ουσιαστικά βρίσκομαι ακριβώς εκεί που ήμουν πριν από αυτό το εννιάμηνο. Στην ίδια προβληματική κατάσταση, στο ίδιο αδιέξοδο, με το ίδιο αβέβαιο μέλλον.
Ευτυχώς όμως εξακολουθώ, όπως και τότε, στις 23 του Μάη του ’13, να μην είμαι μόνος… 


Πέμπτη 23 Μαΐου 2013

Κλειστόν...

Ήρθε η ώρα. Η ώρα που με άγχωνε από τη στιγμή που έκλεισα τα 18. Αυτή η ώρα που κάθε άντρας πρέπει να περάσει στη ζωή του. Αισθάνομαι περίεργα, οφείλω να σου το ομολογήσω. Από τη μία δεν θέλω, από την άλλη είμαι περίεργος. Συνεχώς στο μυαλό μου παίζει το τραγούδι της Νατάσσας, γραμμένο από το Γεράσιμο όταν βρισκόταν στην ίδια φάση της ζωής του.
Το χειρότερο βέβαια δεν είναι το άγνωστο. Ούτε αυτό που πρόκειται να ζήσω τους προσεχείς μήνες. Εξάλλου σου το έχω πει πολλάκις στο παρελθόν. Ήθελα και θέλω να φύγω από εδώ.

Απλά τώρα υπάρχεις εσύ…


**Αν ήμουν στο twitter, θα έβαζα #diplis...**

Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

Τρία...


Τρία χρόνια μαζί…τα 3 καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Αφού λοιπόν δεν μπορώ να το πω σε κανένα άλλο social network, ποιο σκέφτηκα? Εσένα σκέφτηκα αγαπημένο μου!!!
Σε ευχαριστώ για όσα μου ‘χεις χαρίσει, για τις μέρες που μου έμαθες να ζω, για όσα μαζί σου μέχρι τώρα έχω ζήσει…δε σου είπα πόσο σ’ αγαπώ!
Θα αφήσω καλύτερα το Δημητριάδη να τα πει…
Χρόνια μας πολλά μωρό μου!

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

Είμαι εδώ...


Και πάλι εδώ…σα να μην πέρασε μια μέρα (λεεεμε τώρα..).
Αυτή τη φορά δεν είναι δικαιολογία. ΟΝΤΩΣ δεν προλαβαίνω να γράψω! Βασικά ούτε τουαλέτα δεν προλαβαίνω να πάω! Αλλά δεν παραπονιέμαι. Το αντίθετο μάλιστα! Χαίρομαι!
Θυμάμαι τις παλιές, καλές εποχές…το 2008, που από τις τόσες δραστηριότητες, ξεχνούσα να φάω και έχασα μέσα σε 7 μήνες 20 κιλά!! Άφραγκος μεν, αλλά το χαιρόμουν! Το 2009 επίσης, με φράγκα βέβαια τότε, αλλά και πάλι έτρεχα (όχι όσο την προηγούμενη χρονιά βέβαια).
Έχοντας προσαρμοστεί –μερικώς- στη νέα κατάσταση, μετράω συνέχεια το χρόνο. Η καθημερινότητά μου πλέον είναι σκλαβωμένη από το ρολόι. Όπως μου είπε κι ένας άνθρωπος που εκτίμησα πολύ: ‘’δε μας φτάνει το 24ωρο.’’ Παράλληλα όμως μετράω στιγμές. Σαν την Ελένη Ζιώγα…(αλήθεια, ποιος σαμποτάρει την καριέρα της?). Ζω για αυτές τις στιγμές, που μου δίνουν κουράγιο και υπομονή να συνεχίσω… αυτά τα παρασκευοσαββατοκύριακα παρέα με το μωρό μου, σπίτι, έξω, μαζί με καλούς φίλους ή και μόνοι μας.
Σε παλιότερο ποστ, πριν 4 περίπου χρόνια,  εσύ αναγνώστη μου, ένας από τους 4-5 που με διαβάζουν (αν και νομίζω ότι ο συγκεκριμένος με έχει παρατήσει εδώ και καιρό), είχε σχολιάσει ότι μόνο οι μεγάλοι, γερασμένοι πριν την ώρα τους, ζουν για ένα Σ/Κ. Θα ήθελα πολύ να μάθω αν έχεις ακόμα την ίδια άποψη.
Για το κλείσιμο, άφησα μια κοινωνικοπολιτική διαπίστωση. Απασχολούμενος εδώ κι ένα μήνα σε δημόσια υπηρεσία (ΔΕΝ είμαι δημόσιος υπάλληλος και ΟΥΤΕ θέλω να γίνω), επιτέλους διαπίστωσα ιδίοις όμμασι ότι όλα αυτά που ακούμε/διαβάζουμε, δεν είναι ανέκδοτα, ούτε αστικοί θρύλοι, αλλά υφίστανται!
Μέρα με τη μέρα ανακαλύπτω ότι οι ρυθμοί ζωής και ο τρόπος σκέψης και δράσης σε αυτή τη χώρα δεν ταιριάζουν με τη νοοτροπία μου. Από την άλλη βέβαια, δεν ξέρω τι ακριβώς γίνεται και έξω… θα δείξει!
Λίγο ακόμα έμεινε…..ως τότε λοιπόν θα κλείνω με το παρακάτω κομμάτι:

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012

Ζω...


Κι όμως! Το blog αυτό ζει! Αγαπημένε μου έληξε η αναμονή σου! Αποφάσισα να κάνω ποστ!
Λοιπόν, αφού πέρασαν 2,5 μήνες από τη μετακόμιση και μετά την προσαρμογή (?), με κατεβασμένο το ‘γενικό’ για να μπορέσω να επιβιώσω (τουλάχιστον για τους επόμενους μήνες) είπα να γράψω κάτι. Όχι κάτι συνταρακτικό, μιας και η κατάσταση παραμένει η ίδια, προς το παρόν…
απλά να ευχηθώ χρόνια πολλά στο κουκλί αυτό, που έκλεισε τα 34 χρόνια του…
Πολύχρονος Ian Somerhalder μου, να τα εκατοστήσεις!

Να γράψω και μια ατάκα της Φίλης Ζ….σχολιάζοντας ηθοποιό-γκομενάκι γράφει:

‘’Αυτό δεν είναι σαν να έχουν συνδυάσει το γούστο μου (βλέμμα-κλαμμένο μουνί) και το δικό σου (φρύδι-χωράφι)??’’

Κλείνω με Νατάσσα που αγαπώ τρελά…και ελπίζοντας οι μέρες του φωτός να έρθουν με τον καινούριο χρόνο…



Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Moving out...

Δύο μήνες πάνε από το τελευταίο ποστ. Ποιος χέστηκε θα μου πεις, βέβαια. Θα συμφωνήσω. Δύο μήνες αποχής. Η απορία σου εύλογη. ‘’ Θα περνούσες φαίνεται καλά…άλλωστε όταν περνάς καλά δεν κάνεις ποστ’’. Θα σου απαντήσω λοιπόν ευθέως. Πέρα από ένα δεκαήμερο διακοπών με τη σχέση μου προς το τέλος του Αυγούστου, που ΟΝΤΩΣ πέρασα φοβερά και τρομερά, με διάφορα γκεστ καλών φίλων, τίποτα. Τα ίδια απολύτως. Μη σου πω και χειρότερα. Αλλά δεν στράφηκα στο blogging και δεν ξέρω το λόγο. Ίσως με κούρασε, ίσως αυτολογοκρίθηκα, γνωρίζοντας πως τα 4-5 άτομα που με διαβάζουν, με γνωρίζουν και προσωπικά.
Είμαι (είμαστε για την ακρίβεια) σε φάση μετακόμισης. Είπα λοιπόν, μιας και είναι το τελευταίο βράδυ στο σπίτι αυτό, να κάνω ένα ποστ. Χαμένος μέσα σε κούτες, στο πάτωμα, πάνω σε ένα πάπλωμα κι ενώ άλλοι κοιμούνται και άλλοι διασκεδάζουν έξω, λέω να αποτίσω φόρο τιμής στο σπίτι αυτό…ή μάλλον όχι! Ποτέ δε δέθηκα με αυτό το σπίτι. Πέντε χρόνια από τη ζωή μου, κυρίως άσχημα χρόνια με πολλούς καυγάδες και δυσκολίες, δεν κατάφεραν να μας συνδέσουν. Το μόνο θετικό που θα μπορέσω να κρατήσω είναι εκείνη την πρωτοχρονιά του ’09, που αποφάσισα ότι ‘’αυτός είμαι’’ και ‘’θα ζήσω αυτή τη ζωή που θέλω’’. Εχμμ…εντάξει…και το γεγονός ότι όντας σε αυτό το σπίτι γνώρισα και τον άνθρωπό μου με τον οποίο είμαστε μαζί εδώ και 2,5 χρόνια. Τίποτα περισσότερο.
Από μικρό παιδί θυμάμαι να αλλάζουμε συνέχεια σπίτια. Πέντε μετακομίσεις. Άλλες σε μικρά (1 χρόνο) και άλλες σε μεγάλα διαστήματα (12 χρόνια), πάντα με την ελπίδα ότι θα είναι και η τελευταία. Οκ, η προτελευταία, γιατί η τελευταία θα ήταν σε δικό μας σπίτι.
Την τελευταία πενταετία βέβαια, σταμάτησα να χρησιμοποιώ το α’ πληθυντικό. Πίστευα ότι θα μετακομίσω στο δικό μου σπίτι. Το δικό μου σπίτι!! Μια φράση που μάλλον θα αργήσω να πω.
Μια παγωμάρα υπάρχει στην ατμόσφαιρα κι ας σκάει ο τζίτζικας έξω. Δεν μπορώ να ασχολούμαι πλέον. Έχω κουραστεί. Απλά υπομένω στωικά. Πέντε μήνες ακόμα. Πέντε γαμημένοι μήνες! Μετά άλλοι θα σκέφτονται για εμένα…για λίγο και πάλι…και μετά θα δούμε τι θα κάνουμε…ΠΟΣΟ ΤΗ ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΡΑΣΗ?? ‘’ΘΑ ΔΟΥΜΕ’’?? Τόσο έξω από τη λογική μου…


Δεν ταιριάζω εδώ και το ξέρω…
ίσως κάπου πέρα από το ουράνιο τόξο...





...Someday I'll wish upon a star
And wake up where the clouds are far
Behind me
Where troubles melt like lemon drops
Away above the chimney tops
That's where you'll find me...