Moving out...

Δύο μήνες πάνε από το τελευταίο ποστ. Ποιος χέστηκε θα μου πεις, βέβαια. Θα συμφωνήσω. Δύο μήνες αποχής. Η απορία σου εύλογη. ‘’ Θα περνούσες φαίνεται καλά…άλλωστε όταν περνάς καλά δεν κάνεις ποστ’’. Θα σου απαντήσω λοιπόν ευθέως. Πέρα από ένα δεκαήμερο διακοπών με τη σχέση μου προς το τέλος του Αυγούστου, που ΟΝΤΩΣ πέρασα φοβερά και τρομερά, με διάφορα γκεστ καλών φίλων, τίποτα. Τα ίδια απολύτως. Μη σου πω και χειρότερα. Αλλά δεν στράφηκα στο blogging και δεν ξέρω το λόγο. Ίσως με κούρασε, ίσως αυτολογοκρίθηκα, γνωρίζοντας πως τα 4-5 άτομα που με διαβάζουν, με γνωρίζουν και προσωπικά.
Είμαι (είμαστε για την ακρίβεια) σε φάση μετακόμισης. Είπα λοιπόν, μιας και είναι το τελευταίο βράδυ στο σπίτι αυτό, να κάνω ένα ποστ. Χαμένος μέσα σε κούτες, στο πάτωμα, πάνω σε ένα πάπλωμα κι ενώ άλλοι κοιμούνται και άλλοι διασκεδάζουν έξω, λέω να αποτίσω φόρο τιμής στο σπίτι αυτό…ή μάλλον όχι! Ποτέ δε δέθηκα με αυτό το σπίτι. Πέντε χρόνια από τη ζωή μου, κυρίως άσχημα χρόνια με πολλούς καυγάδες και δυσκολίες, δεν κατάφεραν να μας συνδέσουν. Το μόνο θετικό που θα μπορέσω να κρατήσω είναι εκείνη την πρωτοχρονιά του ’09, που αποφάσισα ότι ‘’αυτός είμαι’’ και ‘’θα ζήσω αυτή τη ζωή που θέλω’’. Εχμμ…εντάξει…και το γεγονός ότι όντας σε αυτό το σπίτι γνώρισα και τον άνθρωπό μου με τον οποίο είμαστε μαζί εδώ και 2,5 χρόνια. Τίποτα περισσότερο.
Από μικρό παιδί θυμάμαι να αλλάζουμε συνέχεια σπίτια. Πέντε μετακομίσεις. Άλλες σε μικρά (1 χρόνο) και άλλες σε μεγάλα διαστήματα (12 χρόνια), πάντα με την ελπίδα ότι θα είναι και η τελευταία. Οκ, η προτελευταία, γιατί η τελευταία θα ήταν σε δικό μας σπίτι.
Την τελευταία πενταετία βέβαια, σταμάτησα να χρησιμοποιώ το α’ πληθυντικό. Πίστευα ότι θα μετακομίσω στο δικό μου σπίτι. Το δικό μου σπίτι!! Μια φράση που μάλλον θα αργήσω να πω.
Μια παγωμάρα υπάρχει στην ατμόσφαιρα κι ας σκάει ο τζίτζικας έξω. Δεν μπορώ να ασχολούμαι πλέον. Έχω κουραστεί. Απλά υπομένω στωικά. Πέντε μήνες ακόμα. Πέντε γαμημένοι μήνες! Μετά άλλοι θα σκέφτονται για εμένα…για λίγο και πάλι…και μετά θα δούμε τι θα κάνουμε…ΠΟΣΟ ΤΗ ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΡΑΣΗ?? ‘’ΘΑ ΔΟΥΜΕ’’?? Τόσο έξω από τη λογική μου…


Δεν ταιριάζω εδώ και το ξέρω…
ίσως κάπου πέρα από το ουράνιο τόξο...





...Someday I'll wish upon a star
And wake up where the clouds are far
Behind me
Where troubles melt like lemon drops
Away above the chimney tops
That's where you'll find me...