ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΟΥ ΜΙΛΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ!!!!
Εκεί που είχα ξεκαθαρίσει τα πάντα στο μυαλό μου…ξαφνικά…συμβαίνει κάτι κ γαμιέται το σύμπαν….
Σε είχα ξεπεράσει…έτσι νόμιζα τουλάχιστον….είχα καταπιέσει αυτό που ένιωθα…το είχα κλειδώσει καλά μέσα στην αποθήκη της καρδιάς μου…
Μάταια….!Με ένα κ μόνο βλέμμα, μια κ μόνο λέξη, ό,τι έχτιζα τόσο καιρό με τόσο κόπο…γκρεμίστηκε!!
Ήταν ακριβώς το ίδιο βλέμμα με το οποίο με πρωτοκοίταξες τότε….στην καφετέρια…στο κέντρο…
Ένα βλέμμα δύσκολο να το περιγράψω με λόγια…γεμάτο μελαγχολία κ θλίψη…αλλά ταυτόχρονα με μια αίσθηση αισιοδοξίας…για κάτι καινούριο που ίσως ξεκινούσε τότε….
Μετά ήρθε κ εκείνο το χαμόγελο…αληθινό…έτσι μου είχε φανεί τότε, έτσι μου φάνηκε κ σήμερα…από καρδιάς…
Ένα χαμόγελο που με έκανε να λιώσω…μου έσφιξες τυπικά το χέρι… ανταπέδωσα…ενώ ήθελα να αγγίξω απεγνωσμένα τα χείλη σου…να πάρω μια ανάσα ζωής από το στόμα σου… να σου ξαναπώ την ίδια φράση που σου είπα τότε…στο λόφο… στο πρώτο μας φιλί : ‘’που ήσουν σε όλη μου τη ζωή?’’
Καθόμουν σαν χαζός κ σε κοιτούσα…με ένα ηλίθιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου…σαν καρικατούρα….ένιωθα ότι η καρδιά μου θα σπάσει…δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη…είχα παγώσει…σε κοιτούσα λοιπόν…νόμιζα ότι ήμαστε μόνοι στον κόσμο…
Αδυνάτησες….δεν σε ταΐζουν καλά???
Πόσος καιρός έχει περάσει από την τελευταία φορά που σε είδα???? Περίπου 4 μήνες… κ όμως…νιώθω ότι ήταν χτες….μου έλειψες….
Κ ύστερα έφυγες…έτσι απλά…λέγοντας ένα απλό ‘’θα τα πούμε…’’
Δεν ξέρω αν θέλω…ή μάλλον…δεν ξέρω αν μπορώ…αν έχω τη δύναμη…είναι όλα τόσο μπερδεμένα στο μυαλό μου… Ίσως κάνω μια προσπάθεια… ίσως όχι…
Όταν το σύμπαν γαμιέται, γαμιέται σε όλους τους τομείς…φιλία, σχέσεις, εργασία, χρήμα…σε ξαναείδα την πιο ακατάλληλη στιγμή…
Ξέρω πως τώρα, ένας φίλος θα με βρίζει για τις συμβουλές περί αισιοδοξίας κ ‘’ηλίου’’ που του έδινα σήμερα το βράδυ πριν κάνω αυτό το post... όμως δεν τις παίρνω πίσω…
Γιατί… ‘’ό,τι δεν μας σκοτώνει, μας κάνει πιο δυνατούς’’ όπως είπε κ ο Νίτσε…
Όσο χαμηλά κ αν πέσεις, ακόμα κ αν πιάσεις πάτο, θα ξανασηκωθείς…θα σταθείς κ πάλι στα πόδια σου…
‘’Μπορεί η ζωή να είναι σκατά, αλλά τουλάχιστον έχει ήλιο’’ (Λίλα-S1ngles 2)
και ερωτώ: οι μεγάλες οι αγάπες όντως δεν τελειώνουν, όπως έλεγε κάποτε ο Ρόκκος (!)?
3 σχόλια:
τι τραβας και συ ρε φιλε??????σ ευχομαι να βρεις αυτο π τοσο επιθυμεις!
Δεν νομιζω οτι υπαρχουν πραγματικα μεγαλες αγαπες.
Δεν νομιζω καν οτι τις βρισκεις καπου.
Πιστευω οτι ειναι συσσωρευμενη ενεργεια που βρίσκεται μεσα μας κι απλα απελευθρωνεται-καθρεφτίζεται στο πρόσωπο κάποιου άλλου.
Είναι αστείο γιατι δεν έχει λογική πως κάτι τόσο έντονο μπορεί να φτάσει τα όρια του τυπικού.
Αλλα τι να κάνεις, να που συμβαίνει και στο λεω εκ πείρας.
Φάση είναι και θα περάσει, θέλει απλά το χρόνο του, κοιτα μόνο να είσαι απασχολημένος.
@ mits!!! σε ευχαριστώ πολύ φίλε μου...να σαι καλά!
@ x-oyranoy ενδιαφέρουσα η θεωρία αυτή....ίσως τελικά κ να χεις δίκιο...τι να πω...πάντως στο τελευταίο συμφωνώ απόλυτα...εργασιοθεραπεία!!!!
Δημοσίευση σχολίου