Πίσω

Και τώρα λοιπόν που ηρέμησαν τα πράγματα και ξεβρώμισε η blogoσφαιρα (μια βρώμα όμως έχει μείνει ακόμα και νομίζω δε θα φύγει ποτέ...anyway) είπα κι εγώ να επιστρέψω καλέ μου. Γιατί μόνο ΕΣΥ με καταλαβαίνεις. Μόνο εσύ με ξέρεις πραγματικά. Μόνο εσύ με ακούς στωικά και μόνο σε εσένα μπορώ να εκφράζομαι ελεύθερα και, γιατί όχι, να εκτονώνομαι κιόλας (μπορώ να πω κι άλλα, όμως θα κρατήσω ένα επίπεδο και δε θα κάνω αυτά που κράζω!)
Υπάρχουν στιγμές που νιώθω -νομίζω- την απόλυτη μοναξιά. Νιώθω ότι δε με ακούει κανείς, ότι δε με καταλαβαίνει κανείς, ότι όλοι είναι στον κόσμο τους. Καλά κάνουν θα μου πεις, και θα έχεις και χίλια δίκια. Εννοείται πως πρέπει να είμαστε όλοι στον κόσμο μας.
Απλά με πειράζει αυτό το κάτι. Αυτό που ξέρω ότι αν κάποιος, κάποιος άλλος, χρειαστεί ποτέ κάτι, πάντα θα βρεθούν άνθρωποι να τρέξουν και να συντρέξουν. Αν χρειαστώ εγώ κάτι, πάντα θα χαρακτηριστώ, θα κριθώ, θα υπό- ή υπερτιμηθώ....
Ακόμα και να κλαφτώ (πράγμα που δεν κάνω ποτέ, σιχαίνομαι να το κάνω και να μου το κάνουν) δεν έχω το δικαίωμα. Θα μου το χτυπήσουν.
Αισθάνομαι πραγματικά πως για κάποιο λόγο οι άλλοι θεωρούν πως δε μου αξίζει κανένας οίκτος. Θα μου πεις τώρα εσύ, αυτό θες; Θα σου απαντήσω πως ίσως ναι. Κάποιες φορές το θέλω. Ανθρώπινο νομίζω, σωστά;
Άλλες, πάλι, φορές, δεν το θέλω. Θέλω την ησυχία μου. Την ηρεμία μου. Τη μοναξιά μου. Να πάρω μια τσάντα και να φύγω. Μακριά. Να μη γνωρίζω κανένα. Να μη βλέπω κανένα.

Παράνοια ε;; Θέλω ψυχολόγο. Μη σου πω και ψυχίατρο. Μπορεί και παπά (μακριά από μας!)

Θα τα λέμε συχνά καλό μου. Για την ώρα χωρίς τραγούδι