Δεν είμαι ρομαντικός…ποτέ δεν ήμουν! Οκ, τα εφηβικά χρόνια δεν τα λαμβάνω υπόψη…οι ορμόνες σου κάνουν πάρτυ και η ψυχολογία σου αλλάζει τόσο συχνά σαν να κάνεις zapping καναλιών…
Τώρα όμως, στα 25 χρόνια μου, μπορώ να φωνάξω περήφανα…ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΣ!!!
Και εξηγώ:
5.Δεν μ’ αρέσουν οι αισθηματικές ταινίες
τι το ενδιαφέρον έχουν? Μια ταινία που δεν έχει καθόλου αγωνία, βαθύτερο νόημα και γνωρίζεις εξαρχής το τέλος (ναι παντρεύονται ή πεθαίνει ο ένας…μην μου πεις πως σε σόκαρα…το ξέρεις ήδη από το τρέιλερ).
4.Δεν είναι ρομαντικά τα νάζια του τύπου ‘ό,τι θες εσύ/όπου θες εσύ’
έλεος…προσωπικότητα? Άποψη? Μηδέν? Αν και εφόσον θέλεις κάτι συγκεκριμένο πες το!!
3.Δεν είναι ρομαντικό να μοιράζομαι φαγητό
πες το παραξενιά, πες το όπως θες…με ενοχλεί να βάζεις το χέρι σου στο πιάτο μου!! Και δεν είναι λιγουριά!
2.Δεν υπάρχουν ρομαντικές βόλτες
το φεγγάρι είναι το ίδιο, ήταν το ίδιο και θα είναι το ίδιο και αύριο. Η Ακρόπολη, λόγω προσωπικών βιωμάτων, δεν μου ‘ξυπνά’ απολύτως τίποτα. Η θάλασσα με μελαγχολεί…δεν με κάνει ρομαντικό…
Τα πάρκα/δασάκια είναι spooky!
1.Δεν είναι ρομαντικά τα υποκοριστικά
Με λένε Gi…orgio…………..ούτε ‘μπεκατσούλα’ μου, ούτε ‘αρκουδάκι’ μου, ούτε ‘κουταβάκο’ μου…fcol!
Στην τελική μπορώ να είμαι ερωτευμένος και να αγαπώ χωρίς να είμαι απαραίτητα ρομαντικός….με κίνδυνο να με θεωρήσεις γραφικό πιστεύω ακράδαντα πως τα λόγια είναι απλά λόγια αλλά οι πράξεις δείχνουν πάντα περισσότερα…