Γενικά, ακόμα και οι φίλοι μου θα στο πουν, δεν βλέπω αισθηματικές ταινίες….τις θεωρώ αρκετά χαζές και ουτοπικές….η αλλοτρίωση του Hollywood (και όχι μόνο…)
Όμως εδώ φίλε μου είναι το blog μου….εδώ μπορώ να γράψω ό,τι θέλω…ανώνυμα…μπορώ να εξομολογηθώ τα μυστικά και τα πάθη μου…γιατί πολύ απλά δεν γνωρίζεις ποιος είμαι….
Ε ναι λοιπόν….στο ομολογώ….υπάρχουν στιγμές….που είμαι μόνος μου και θέλω να δω τέτοιες ταινίες….δεν ξέρω γιατί….δεν γνωρίζω τι με ωθεί να τις παρακολουθήσω….και στην τελική δεν με νοιάζει….υπάρχουν απλά στιγμές….όπου νιώθω απλά μια εσωτερική τάση….και υποκύπτω….
Οι λόγοι , λοιπόν, αυτού του post είναι:
1. Βαριέμαι….
2. Θέλω πραγματικά να γράψω κάτι
3. Νιώθω πάλι αυτή την εσωτερική τάση και, από το να υποκύψω και πάλι, είπα να γράψω (άσε που τελείωσαν οι χαρτοπετσέτες και τα χαρτομάντηλα και τώρα, να βλέπεις μεγάλους έρωτες και να σκουπίζεις τα δάκρυα σου με χαρτί υγείας ΔΕΝ ΛΕΕΙ….!)
Αποφάσισα έτσι να γράψω για τις 5 αγαπημένες μου ταινίες….βασικά είναι παραπάνω σίγουρα, αλλά sorry κιόλας, η ώρα είναι 3:51, τι περίμενες? Να τις θυμηθώ όλες? Εξάλλου δεν έχω κλάψει με όλες τις αισθηματικές που έχω δει….τουναντίον….έχω γελάσει απίστευτα….
Απλώς κάποιες φορές οι μα…ακες ο σεναριογράφος και ο σκηνοθέτης κάνουν μια κίνηση ματ και με αγγίζουν….σπάνια μεν….αλλά το πετυχαίνουν….τα καθάρματα!!!!
Τεσπά…..
5. Το ξέρω γίνομαι τετριμμένος και κλισέ, το ξέρω θα με κράξεις…το ξέρω πως την βαρέθηκες την συγκεκριμένη ταινία και σε πήρε ο ύπνος, το ξέρω ότι σου θύμισε Αγγελόπουλο (κάπου στο βάθος στο βουνό και στη ραχούλα κάτι έρχεται και μέχρι να ‘ρθει γέρασε…), το ξέρω πως τη θεωρείς υπερ-υπερ-υπερεκτιμημένη και δεν δικαιολογείται ο σάλος που προκάλεσε….αλλά πες μου…σοβαρά τώρα, οι 2 μας είμαστε….δεν σε βλέπει ούτε σε ακούει κανείς….δεν κύλησε ούτε ένα μικρούλι, ένα τόσο δα δάκρυ σε κάποια φάση? Ε?
4. Αχ ……….τι να πω για αυτήν την ταινία….για τους πρωταγωνιστές? Για τις ερμηνείες τους? Για τα κουστούμια? Τα σκηνικά? Τη μουσική? Τα χορευτικά? Τη σκηνοθεσία? Απλά αριστούργημα….μια απολαυστική Nicole κι ένας Ewan….αχ…..ειδικά η σκηνή που είναι πάνω στη σκηνή (δεν θέλω να κάνω spoiler…για να μην με βρίζεις σε περίπτωση που δεν την έχεις δει-ΝΤΡΟΠΗ ΣΟΥ!!!) λίγο πριν το τέλος….
Moulin Rouge
3. Είχε την ατυχία να βγει λίγο αργότερα από τον Άγγλο Ασθενή, οπότε και δεν αναγνωρίστηκε τόσο όσο θα έπρεπε…όμως και πάλι τη λατρεύω αυτήν την ταινία….η σκηνή μετά την έκρηξη όπου η Julianne παρακαλά τον Θεό να σωθεί ο Ralph απλά δεν υπάρχει!!!(δεν είναι spoiler ντε….στα μέσα της ταινίας γίνεται…μη βρίζεις!!! Έχει ζουμί ακόμα…)
The End Of The Affair
2. Και πάμε τώρα στην ταινία-σταθμό…πολύς κόσμος τη μίσησε…πολύς κόσμος τη βαρέθηκε και κοιμήθηκε κατά τη διάρκειά της (ανάμεσα σ’ αυτούς και η μάνα μου—ΕΛΕΟΣ ΡΕ ΜΑΝΑ!) αλλά την θεωρώ την καλύτερη ταινία σε αυτό το είδος (τώρα θα μου πεις γιατί δεν την βάζεις Νο 1….θα καταλάβεις αργότερα….). Η σκηνή που η Kristin γράφει το γράμμα στον Ralph και βασικά τα όσα γράφει στο μέρος που τα γράφει, με κάνει και ανατριχιάζω…..κλαψ!
The English Patient
1. Για έμενα προσωπικά είναι νούμερο ένα για μια και μόνο σκηνή, για μια και μόνο ατάκα που λέει ο Jeremy…που νομίζω πως πραγματικά συμπυκνώνει την πραγματική, βαθιά και ανιδιοτελή αγάπη (αν υπάρχει βέβαια…). Μια ατάκα που δεν μπορώ να εκφράσω ούτε γραπτά αλλά ούτε και προφορικά αυτά που μου προκαλεί όταν την ακούω στην ταινία….’’No…don’t…don’t touch me….I’ll die if you touch me…’’
Lolita
